به هر حال اینجا جای تو عجیب خالی ست 

جوری که 

حتی اگر خودت هم باشی 

نمی توانی جای خالیت را 

                                پر 

                             کنی 

  پ.ن : دلم چای داغ خواست. با پاهایی که روی تخت دراز کرده باشم. روی همان تختی که توی دربند بعد از آن سربالایی تند دوم بود. همان جایی که بخار چایی و هوای سرد و تنهایی همیشه آرامم می کرد. 

از آبان سال پیش چند سال گذشته...؟